Ankara hep yağmur kokardı, toprak, çimen kokardı. Anne kokardı, bereket kokardı. Yar kucağı gibi, baba ocağı gibi kokardı. Keyifçinin kahvesi, öğrencinin sigarası, emekçinin alın teri kokardı.
Şimdi yalnız küf kokuyorsun ve ben sevmiyorum artık seni...
Ben yaşadığım süre boyunca Ankara'yı hiç sevemedim. Sanırım bunda en önemli etken, orada mecbur olduğum için kaldığımdı.
YanıtlaSilKalbim başka bir coğrafyaya ait olduğundan, sanırım, Ankara bana gülen yüzünü hiç göstermedi. Yazında yazdığın duygulardan birini hissetseydim kaçıp gitmezdim. Ama hakkını vermem lazım. Ankara sayesinde büyüdüm, kendimi geliştirdim. Yolum bir daha düşerse Ankara'ya umarım bu defa uzun soluklu olmaz.
Kalbinin ait olduğu bir coğrafya olması da güzelmiş :) Kendim için ben de aynısını söyleyebilirim, büyütüyor değiştiriyor beni Ankara. Ama ne kaçacak yerim ne de ruhumu salacağım başka bir toprağım var şimdilik. Vakit geçiriyorum bugünün sıcak ikliminde.
Sil